Met gemengde gevoelens kijk ik terug op het EK offroad triathlon. Dat vond gisteren, zaterdag 14 juli, plaats in Kijkduin. Via een cross-off heb ik me gekwalificeerd om voor Nederland in de elite-serie te mogen starten. Mijn doel: overall hoog in de top-tien en, als het even kan, bij de beste Nederlanders finishen.
 |
| Foto's: Christie Brouwer |
Het gesprek belandt bij de tijdwaarneming en de rol van jury daarin in de vroege jaren van de triathlon. In dit prehistorische tijdwerk is de tijdsregistratie handwerk, toevertrouwd aan toegewijde, goedwillende juryleden. Chips en timing matten bestaan nog niet. In plaats daarvan noteren oplettende juryleden handmatig de tussen- en eindtijden. Dat gaat jarenlang goed. Zolang de gaten tussen de atleten maar groot genoeg zijn.
Met het stijgen van het niveau worden de gaten steeds kleiner. Steeds grotere groepen atleten komen tegelijk uit het water. Dit leidt tot hilarische taferelen. Rob herinnert zich een wedstrijd waar twee toegewijde officials een heuse file bij de zwemexit veroorzaken. Een grote groep komt op kop van de wedstrijd uit het water. De overijverige juryleden zijn vastbesloten van elke atleet de tussentijd te noteren. Dat betekent dat zij in het jachtige voorbijgaan 1) het nummer van de atleten moeten detecteren en 2) het nummer voorzien van de bijbehorende tijd.
Dat lukt bij de eerste paar atleten, maar daarna is het overzicht weg. De juryleden verzoeken de atleten halt te houden teneinde de tijdsregistratie niet om zeep te helpen. De atleten hebben daar, heel begrijpelijk, geen enkele boodschap aan: er moet gewisseld worden en wel zo snel mogelijk. De juryleden stellen zich midden op het gangpad op en spreiden hun armen wijduit om atleten te vangen. De onnozelen laten zich vangen, maar de mannen daarachter ruiken hun kans. Zij loeren op een gat in de verdedigende linie van de jury om toch nog bij de fiets te kunnen komen. Wanneer een paar atleten dreigen te ontsnappen, krijgt een jurylid een ingeving: Grap them by the head! Dat blijkt de meest doeltreffende manier. Links en rechts worden atleten met twee handen bij het hoofd gegrepen waarna het op de badmuts geviltstifte startnummer kan worden doorgegeven aan het noterend jurylid. Er ontstaat een opstopping. De zwemexit loopt vol met atleten die, niet wetend wat zich enkele tientallen meters verderop afspeelt, over elkaar heen proberen te klauteren, de kant op richting wisselzone.
Na het ontbijt-met-mooie-verhalen komt al snel het volgend hoogtepunt. Mijn kamergenoot, junior Marco Akershoek, laat al tijdens het zwemmen het complete veld ver achter zich. In een woelige Noordzee zwemt hij een voorsprong van meer dan 2,5 minuut bij elkaar. Tijdens het mountainbiken en lopen moet hij daar maar een minuut van inleveren zodat hij de eerste titel voor het Nederlandse team binnenhaalt. Nummer twee is Jorik van Egdom. Bij de dames-junioren volgt een clean sweep: Elysa de Ruijter, Britt de Waal en Anne Reintjes bezetten het complete podium.
Richting de wedstrijd zonder ik me meer en meer af en bereid ik me mentaal en geestelijk voor. Ik bid om in deze wedstrijd God te mogen dienen en om kracht, inzicht en tact om de juiste beslissingen te maken.
Wanneer ik om half vier mijn wetsuit aantrek ben ik er klaar voor. Ik zwem in, doe nog een strandstart en stel me op achter de startlijn voor 1km zwemmen, 24km mountainbiken en 9km lopen. Na het startschot ben ik goed weg. Bij de eerste van de twee boeien, halverwege het zwemmen, zie ik dat ik aansluiting heb bij de derde groep. Niet te ver voor ons ligt groep twee. Na de tweede boei, terug naar de kust, kan ik een paar voeten pakken en krijg ik in de laatste meters een flinke zet in de rug van een golf die me bijna tot op het strand brengt. Op twee minuten van de kop, een minuut achter de tweede groep, stap ik op de fiets. Dat is waar ik had gehoopt en verwacht had te zitten na het zwemmen.
Samen met Victor del Corral, een van de favorieten, rijd ik weg. Behalve een paar kleine technische foutjes rijd kom ik de eerste ronde goed door. Ik haal een man of vijf in en maak vooral op de stroken van en naar de kustlijn veel goed. De technische afdaling in de Puinduinen gaat ook prima. Helaas niet voor teamgenoot Rorik Schouten die hard ten val komt. Evert Scheltinga heeft nog meer pech: in leidende positie rijdt hij zijn achterband lek. Einde wedstrijd.
Zijn broer Diederik neemt de honneurs namens de Scheltinga's waar. Hij komt een minuut voor mij uit het water en kan bij Edo van der Meer, een van de snelste zwemmers van de dag, aansluiten. Rob Barel heeft een superdag en rijdt in de eerste ronde het gat naar de kop dicht. De Nederlanders zitten er dus goed bij. Ik verlies tijd op de kop maar kan, samen met Cornelis Scheltinga - de jongste van de drie Scheltinga's en uitkomend in de categorie sub-23 jaar - samenwerken. Op de super rijdende 29-er die ik van Tim Dullaart heb mogen lenen.
In een groepje met een Oostenrijker en Belg komen we in positie 11 t/m 14 van de fiets. Ik word goed gecoacht en hoor dat er een groepje anderhalve minuut voor me loopt: een top-10 is mogelijk. Vol vertrouwen begin ik aan het lopen. Mijn loopvorm is momenteel super en dat wil ik etaleren.
De eerste honderden meters gaan stroef. Ik mis de normale power en merk dat ik misselijk begin te worden. De Oostenrijker haakt aan, Cornelis en Tim van Daele, de Belg, moeten lossen. Uit ervaring weet ik dat de misselijkheid snel kan verdwijnen maar dat ik ondertussen gewoon door moet lopen. Na 1,5 kilometer zak ik steeds verder in en moet ik de Oostenrijker voor laten gaan. Ik kan volgen, maar met moeite. Ik blijf me misselijk voelen. En gefrustreerd omdat ik, precies vandaag, niet mijn normale loopbenen heb. Op het stuk strand in de tweede ronde moet ik de Oostenrijker laten gaan. Achter me zie ik Cornelis weer verschijnen. En een heel hard lopende Sergey Yakovlev, een rus die de derde looptijd van de dag scoort. Ik finish als elfde, in 2.01 op bijna 10 minuten van winnaar Victor del Corral. Ik hoor dat Rob als eerste is gewisseld na het fietsen en pas in de slotkilometer zijn podiumplaats heeft moeten inleveren. Grote, grote klasse.
Momenteel gaat er een mix van gevoelens door me heen. Ik ben teleurgesteld. Omdat ik niet heb voldaan aan mijn eigen verwachting en de mogelijkheden die ik in me heb. Kijkduin ligt me en blijft tegelijkertijd ongrijpbaar voor mij. Ik had hier maar wat graag beter willen presteren.Tegelijk mag ik weten dat tevredenheid niet afhangt van prestaties. Tevredenheid is een gemoedstoestand waarbij je niet meer verlangt dan wat je nu hebt. En ik kan zeggen dat dat zo is. Het is een geestelijke les die ik aan het leren ben dat: tevredenheid een ervaring is van noch bijzondere gunstige omstandigheden, noch afhankelijk van uitzonderlijke gemoedstoestanden. Tevredenheid bestaat bij de gratie van de houding die je tegenover de werkelijkheid inneemt. Het zijn niet de omstandigheden die tevredenheid teweeg brengen: het is jouw instelling die haar veroorzaakt.
Topsport wordt vaak gezien als een zero-sum game. Waar de één wint, verliest de ander. Er is iets veel mooiers dan wedstrijden winnen. Mijn dag was al goed toen ik de aanwezigheid van mijn God mocht ervaren. Het mooiste daaraan is dat iedereen dat kan. Daarvoor hoef je niets te presteren, niets te winnen, niets te bewijzen.
Laat uw glorie zien
Laat alle blijdschap die U brengt
Een getuigenis van hoop zijn
Voor wie U niet kent
Uitslag EK cross triathlon Kijkduin, 14 juli 2012
1. Victor del Corral 1:51:51
2. Kris Coddens 1:52:02
3. Brice Daubord 1:53:21
4. Rob Barel 1:53:49
5. Diederik Scheltinga 1:54:20
6. Edo van der Meer 1:55:49
7. Jan Kubicek 1:56:28
8. Tomas Jurkovic 1:57:53
9. Sergey Yakovlev 1:59:43
10. Michael Szymoniuk 2:00:58
11. Bert Flier 2:01:20
