Dat het idee om in Ethiopië een loopwedstrijd te organiseren anders zou uitpakken dan ik had bedacht, wist ik al bij voorbaat. Toch is het gelukt.
Maandag 28 november verzamelen zich 50 Ethiopiërs op het sportveld van een lokale school in Debre Zeit. Om verkeersopstoppingen, beroving van de rijk gevulde natura-prijzentafel en arrestatie vanwege het zonder toestemming organiseren van een loopwedstrijd op de weg te voorkomen heb ik contact gelegd met een lokale kerk en afgesproken dat ik een loopclinic gevolgd door een officieuze wedstrijd zal organiseren. In de zondagochtenddienst is het gebeuren afgekondigd, met dus 50 deelnemers als resultaat. Het is een gemêleerd gezelschap dat zich heeft verzameld. Dames op hoge hakken (toeschouwers, blijkt later), breed lachende mannen, een oud vrouwtje (40? 60? 80 jaar?) die krom staat van een leven lang takkenbossen-sjouwen en werken op het land, giechelende pubermeisjes: het is een bonte verzameling mensen. Twee jongens springen eruit qua atletische uitstraling. Ze hebben een looptenue aan en echte loopschoenen aan de ranke voeten. Ze worden, samen met een meisje-op-blote-voeten dat ook serieuze loopambities heeft, aan mij voorgesteld.
Voor we beginnen leg ik uit wie ik ben en wat ik in Ethiopië kom uitspoken. Van alles dus, inclusief het overdragen van mijn passie: hardlopen. (Ik leg maar niet uit dat ik triatleet ben: dat is een onbekende sport in dit land waar een fiets van dubieuze Chinese makelij een statussymbool is. Racefietsen kennen ze hier niet. Sowieso zouden eventuele trainingsritjes onmogelijk zijn vanwege de staat van de wegen en de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op een serieus ongeluk in het chaotische verkeer).
We beginnen met groep met een serie rompstabiliteitsoefeningen. Er wordt flink wat gesteund en gekreund maar vooral gedold. Hoe complexer de oefeningen, hoe mooier ze het vinden. Ik besluit maar niet al te streng toe te zien op de uitvoering, want mijn zorgvuldig gedoceerde oefenstof wordt op de meest vrije manier geïnterpreteerd. ’t Is leuk om te zien dat de lopers-met-ambitie erg oplettend zijn en coördinatief het een en ander in huis blijken te hebben. Parels voor elke coach, dit soort atleten.
Een serie loopscholingsoefeningen is het volgende onderdeel. Ook hierbij volop lol en hilariteit. Het zou zomaar kunnen dat Monty Python in Ethiopië de inspiratie heeft opgedaan voor het Ministry of Silly Walks.
Aan het eind van de sessie komt dan het moment suprême: de loopwedstrijd. Het parcours is een rondje rond een hobbelig voetbalveld. Twee rondes voor de dames en drie rondes voor de heren. Dat lijkt me wel handig gezien het zeer gevarieerde loopniveau en de snel invallende duisternis.
De dameswedstrijd eindigt in een afgetekende overwinning voor de blootvoetse atlete die aan het begin van de training werd voorgesteld. Ze heeft een hele lengte voorsprong op de toch niet langzaam lopende nummers 2 en 3. Ook de oude, kromme vrouw haalt de eindstreep – met een grote glimlach op haar gerimpelde gezicht.
Bij de herenwedstrijd doe ik ook mee. Altijd goed om me te meten met ruw talent. Er wordt furieus gestart. Na 1 ronde lig ik vijfde. De eerste twee liggen dan al buiten bereik. Die mannen hebben veel pure snelheid. Fantastisch om te zien. De strijd om de laatste podiumplaats is fel. Zo fel dat er flink wordt afgesneden. Als organisator ben ik tevens verantwoordelijk voor een ordentelijke wedstrijd, dus al lopend roep ik de dilettant tot de orde. Het melkzuur spuit mede hierdoor uit m’n oren. Uiteindelijk kan ik in de laatste ronde net voor de streep de nummer drie bijhalen zodat ik nog net op het podium sta. De nummers 1 en 2 hebben me, over een afstand van 800m, op bijna 100m gelopen. En ik kon echt geen centimeter harder.
De prijsuitreiking is de afsluiting van de middag. Voor elke deelnemer hebben we een Amhaarse bijbel. Die gaan grif van de hand: papier is kostbaar in dit land en lang niet elke kerkganger heeft een bijbel. Voor de beste lopers en loopsters heb ik, met dank aan de Energie-clubgenoten, loopschoenen en loopkleding. Het zou dus zomaar kunnen dat je, als je een keertje in de omgeving van Debre Zeit bent, een hardlopende Ethiopiër met een finishers-shirt van de halve marathon van Monster 2011 tegenkomt;)
PS De foto’s hoop ik later toe te voegen. Die staan nu nog op de Samsung Galaxy van Tabitha en we krijgen ze niet op de Apple. Tips zijn welkom.
