Ook al is dit mijn 22e wedstrijdseizoen: elke wedstrijd leer je weer bij. De les van Woerden is dat ik inmiddels zover ben dat ik oprecht kan genieten van de manier waarop ik mijn wedstrijden doe. Vol overgave, en daardoor soms (vaak) ook met onhandige acties. Zo is mijn persoonlijkheid nu eenmaal. Ik heb mezelf daar in het verleden vaak hard op afgerekend. Of mezelf gefrustreerd. Dat probeer ik dus niet meer te doen, want ik word daar niet blij van of een betere atleet door. Ik accepteer mijn fouten nu met een glimlach: zou ben ik nu eenmaal, en mede daardoor vind ik triathlon nog steeds zo'n leuke sport.
Door mijn onhandigheid ben ik heel goed geworden in het omgaan met moeilijke situaties die ik zelf veroorzaak. Oefening baart kunst, maar dat is nu eenmaal zoals ik in elkaar zit. De meester van het handelen vanuit je unieke persoonlijkheid in de literatuur is Don Quichot. Hij doet wat hij doet omdat hij weet wie hij is. Dat klinkt Cruyffiaans, maar er ligt een diepe wijsheid achter verscholen. Authenticiteit, je dromen najagen, vol overgave het leven leven, dat is wat Don Quichot ons leert. Wat ik me in Woerden ook sterk besef, is dat ik me in triathlons als een vis in het water voel. Het is mijn manier om mezelf uit te drukken, tot mezelf te komen, net zoals musici dat hebben met het spelen van muziek, en schilders wanneer zij hun innerlijke beelden op canvas zetten.
Een van de grootste lessen van Don Quichot is om jezelf niet af te rekenen op basis van de gevolgen van je acties. Dat is de dominante manier van denken en evalueren in onze maatschappij. Don Quichot is daar wars van: hij wil heel dicht bij zichzelf blijven in wat hijdoet. De gevolgen daarvan accepteert hij. In dit verband is het interessant op te merken dat Don Quichot een inspirerend voorbeeld is voor leiderschap. Iedereen die in dat thema is geïnteresseerd, verwijs ik naar de film die James March, briljant wetenschapper, maakte over de lessen van Don Quichot voor leiders: Passion and Discipline - Don Quixote's lessons for leadership. (Er zijn heel interessante parallelen te trekken tussen Don Quichot en de manier waarop Jezus zijn leven leefde, maar dat laat ik nu rusten. Het blijft ten slotte een wedstrijdblog.)
Woerden vind ik één van de leukste kwarttriathlons van Nederland. De wedstrijd is in het centrum, wat garant staat voor veel publiek en sfeer. De organisatie is strak, en deze wedstrijd is zo populair dat-ie binnen 24 uur(!) vol zit. De Woerdense stadsTV heeft een mooi sfeerverslag gemaakt van de wedstrijd.
Tegenstand kan ik verwachten van niet-stayerspecialist Erik-Simon Strijk, die me voor de start meldt in vorm te zijn, en Dirk Wijnalda, lange-afstandsspecialist die zaterdag al tweede werd in Huizen. Ik voel me ook goed en start met de intentie mijn startnummer 1 waar te maken.
Voor de start verken ik het parc fermé. Dit ligt dit jaar op een andere plaats dan voorheen. Altijd listig, dus ik neem de situatie goed in me op. Denk ik.
Voor de start positioneer ik me in het midden van het startveld, naast Erik-Simon. De supersnelle zwemmers ontbreken vandaag en dat vind ik eerlijk gezegd wel prettig: het zou zo maar kunnen dat ik al na het zwemmen in een controlerende positie kom. Na de start (met een origineel Middeleeuws kanon) ben ik meteen goed weg en zwem me na een paar honderd meter los van het veld. Links van me zie ik Erik-Simon liggen; iets daarvoor liggen twee anderen. Ik kruip in de voeten van Erik-Simon, die een strak tempo zwemt.
Wanneer we richting de zwemfinish zwemmen, kies ik een andere lijn dan de mannen voor me: ik heb mezelf, als een ware Don Quichot, ervan overtuigd dat ik de laatste boei links moet passeren. Dat zit als een rotsvaste overtuiging in mijn hoofd, maar is gebaseerd op geen enkel feit. Altijd zelf blijven denken en zelf de beslissingen nemen tijdens een wedstrijd.
Ik passeer de boei keurig links. Als enige, merk ik. Het water aan deze kant van de lijn is nogal ondiep, en de lijn dwingt me naar de kant. Foute boel. Een duiker roept dat ik onder de lijn doormoet om bij de zwemfinish te komen. Ik denk onder de lijn door te duiken, maar kom te snel boven en raak met mijn linkerarm verstrikt in de lijn. Als een dubbele paalsteek kronkelt het touw zich om mijn bovenarm. Tot mijn eigen verbazing bevrijd ik mezelf binnen een paar seconden op Houdini-achtige wijze, en kom op maar een seconde of tien achter Erik-Simon uit het water. Op de foto hieronder zie je dat de lijn in winkelhaakvorm is getrokken door mijn actie.
Met de snelste wisseltijd van de dag (ok, gelijk met de illustere Erik Smits) zit ik vlak achter Erik-Simon op de fiets, en gelijk met Barry Dooper. De eerste kilometer rijd ik met blote voeten op de fietsschoenen in een poging bij Erik-Simon te komen. Die heeft echter dezelfde tactiek. Het resultaat: ik kom geen meter dichterbij, en zit de hele tweede kilometer te klooien om in m'n fietsschoenen te komen. Barry doet dat handiger en neemt de kop.
Erik-Simon rijdt snoeihard, en ik zie hem langzaam wegrijden. Na vijf kilometer, bij het keerpunt van de eerste van vier fietsrondes, doe ik een poging alsnog het gat te dichten, of ten minste te consolideren. Tevergeefs. De wind staat vol tegen op de terugweg, en de macht ontbreekt. Ik wrik en sleur en trek en duw wat ik kan, maar het levert niks op. Sterker nog, Barry vindt het te langzaam gaan en komt weer langszij. Die jongen heeft echt een stap gemaakt dit jaar.
Ik respecteer de situatie en blijf op twintig meter achter Barry rijden. Erik-Simon blijft gestaag secondes pakken: na de eerste ronde is hij zo'n 20 seconden weggereden. Bij het tweede keerpunt, na 15 kilometer, zie ik dat Dirk Wijnalda in opkomst is. Hij rijdt een groot verzet en ziet eruit alsof hij plannen heeft. Plannen om naar voren te rijden. Na 20 kilometer is hij bij ons, en gaat op een stuk meewind erop en erover. Ik probeer mee te gaan, maar moet erkennen dat hij harder rijdt. Tegen de 50/uur gaat het hier, en hij rijdt gewoon van ons weg.
Na dertig kilometer is de situatie: op kop Erik-Simon, een minuut daarachter Dirk Wijnalda, en daar weer twintig seconden achter Barry en ik. Dat wordt dus volle bak lopen om nog kans te maken op de overwinning. De laatste ronde pakken Erik-Simon en Dirk er nog wat secondes bij. In volle vaart, supergeconcentreerd, dendert Barry, met mij op twintig meter, recht op de wisselzone af.
Denken we. Wanneer ik afrem en van m'n fiets afspring, kom ik erachter dat we de sluis naar het parc fermé gemist hebben. Ik zie maar één oplossing: de fiets over een hek tillen, zelf over het hek springen, om zo alsnog het parc fermé te bereiken. Barry volgt mijn voorbeeld. Na wederom een razendsnelle wissel ga ik vol in de achtervolging op Erik-Simon, die inmiddels 1:38 voorsprong heeft, en Dirk Wijnalda, die een krappe minuut voor me uitloopt. De eerste twee ronden lijk ik iets in te lopen, maar meer dan een handvol seconden is het niet. De laatste vijf kilometer laat ik de teugels iets vieren, want de derde plaats is en blijft de uitslag. Met een sub-34er op de tien kom ik over de finish...
...om direct daarna van de jury te vernemen dat ik gediskwalificeerd ben. Omdat ik, met mijn actie bij de tweede wissel, niet het officiële parcours gevolgd heb. En dat mag dus niet. Ik ben in een happy mood, omdat ik tevreden ben over de wedstrijd en met genoegen terugkijk op de zelfveroorzaakte problemen en hoe ik daarmee omgegaan ben. Het lijkt het me niet waard mijn goede humeur te laten verstoren door een diskwalificatie. Ik geef dus aan dat ik de diskwalificatie accepteer.
Barry Dooper, die na mij finisht, treft hetzelfde oordeel. Hij gaat er een stukje minder ontspannen mee om dan ik, en besluit protest aan te tekenen. Omdat ik solidair met hem wil zijn, en me inmiddels in alle eerlijkheid afvraag hoe ik dat situatie dan had moeten oplossen, en telefonisch overleg met mijn advocaat, waarvan ik slechts meld dat zijn achternaam eindigt op .oszkovicz, dien ik alsnog ook protest in. Na intensief beraad (het International Court of Justice mag een voorbeeld nemen aan de zorgvuldigheid waarmee de jury de protesten behandeld: er worden zelfs videobeelden teruggekeken en getuigen verhoord), worden uiteindelijk beide diskwalificaties teruggedraaid.
Eind goed, al goed.
Uitslag kwart triathlon Woerden, 13 juni 2011
1. Erik-Simon Strijk 1:45:01
2. Dirk Wijnalda 1:46:02
3. Bert Flier 1:46:54
4. Barry Dooper 1:48:47
5. Jeroen van Dijke 1:52:53
