In de aanloop naar de halve triathlon van Westervoort werd op Twitter druk gespeculeerd wie deze wedstrijd zou gaan winnen. Mijn naam werd ook genoemd. Ik heb daarop gereageerd met deze tweet:
Leuk, die tweets over wie Westervoort gaat winnen. Maar is dat wel zo interessant? Sport is veel meer dan wie als 1e finisht. Gelukkig maar!
De reacties waren niet van de lucht. Zoals dat zo vaak gaat met gedachtes die je in 140 karakters moet proppen, hebben mensen hier hun eigen interpretatie aan gegeven. Dat is prima.
Dit waren mijn gedachters achter de tweet:
1. Een wedstrijd draait om meer dan alleen de winnaar. Als je een wedstrijd versmalt tot wie er wint, dan zie je 99% van de deelnemers over het hoofd.
2. Een wedstrijd houdt competitie in. Winst en verlies zijn termen die daarbij horen. Voor de duidelijkheid: als ik ergens start, dan start ik om te winnen. Om het beste van mezelf te laten zien. En wil ik graag getest worden door het parcours en door de tegenstand. Ik reken mezelf echter niet af op plaats of eindtijd, maar kijk naar de manier waarop ik de wedstrijd heb gedaan. Een eerste plaats in een wedstrijd zonder concurrentie, vol van fouten en zonder inspiratie, dat zegt niet zoveel. Een top-tien in een sterke wedstrijd waarbij je het maximale uit je mogelijkheden hebt gehaald, dat zegt veel meer.
3. Sport wordt vaak als iets absoluuts gezien. Tijden en podiumplaatsen, daar gaat het om in de topsport. Het mooie van triathlon is dat amateurs en profs in dezelfde wedstrijd tegen elkaar uitkomen. En dat ieder zijn eigen reden mag hebben om een triathlon te doen. Ik laat me graag inspireren door atleten die door te sporten een hoger doel willen dienen, die niet alleen sporten voor zichzelf. Ken je het verhaal van de Hoyd family?
Mijn hoogste doel in de sport is: God eren. Hij heeft mij gemaakt en mij mijn talenten gegeven. Triathlon vind ik een geweldige sport. Dat is mijn passie. Ik voel me bevoorrecht dat ik in de positie ben om me daarin te mogen uiten. Wat ik hoop is dat ik anderen mag inspireren wanneer ik sport. Op welke manier dan ook.
4. Winst = succes. Zo zijn we geneigd te denken. Een betere definitie is dat winst = jouw talent optimaal benutten. Niet iedereen heeft het fysieke of mentale talent om wedstrijden te kunnen winnen, om directeur te kunnen worden, om president te kunnen worden. Als we succes definiëren als de plaats in de wedstrijd of, in een bredere context, de plaats die wij op de maatschappelijke ladder innemen, dan zou succes maar voor weinigen weggelegd zijn. Maar zo is het niet. Succesvol ben je niet als je het beter doet dan een ander. Succesvol ben je als je respectvol en vol inzet omgaat met de jouw toebedeelde talenten en gaven en daar het maximale uithaalt (Mattheüs 25:14-30). Interessante quote in dit verband van Jan Siebelink uit Pijn en genot, zijn boek over de wielerwereld: "Misschien is het zo dat noch de sterkste noch de slimste overwinnaar wordt, maar degene die boven zijn eigen natuur uitstijgt".
5. In het verlengde hiervan: we zijn geneigd te denken dat winnaars betere mensen zijn. Mensen om tegenop te kijken. Je kan makkelijk jaloers worden op de prestaties van anderen. Dat is gevaarlijk. Ten eerste voor de winnaars zelf. Als we winnaars als goden zien, dan manoevreren we hen naar een positie vanwaar het makkelijk vallen is, en wekken we als fans of maatschappij 'sterrengedrag' op. Om ze vervolgens neer te sabelen als ze toch hun menselijke trekken en tekortkomingen blijken te hebben. Denk aan Tiger Woods.
Ten tweede voor onszelf. Je maakt jezelf enorm kwetsbaar als je je identiteit en eigenwaarde baseert op je prestaties, op je maatschappelijke positie. Om gezonde zelfwaardering en zelfrespect te kweken is het verstandig je niet te spiegelen aan anderen. Richt je op jouw talenten en mogelijkheden, en leer jezelf accepteren zoals je bent. Dan kan je genieten van je eigen prestaties en je laten inspireren door wat anderen bereiken en hen dat ook gunnen.
Dan is geluk heel gewoon. Zijn wie je bent. En dan is je plaats op de uitslag van de triathlon van Westervoort niet zo spannend.
Dan naar het wedstrijdverslag van Westervoort. Deze wedstrijd wil ik doen om te zien waar ik sta op de halve. Mijn hoofddoelen dit seizoen zijn, op 2 juli, het NK halve triathlon in Didam en, een week later, het NK offroad in Kijkduin. Een halve triathlon past perfect in de voorbereiding daarop.
Westervoort is een jonge wedstrijd, georganiseerd door Sports Planet. Zwemmen in het zwembad van Sports Planet, de wisselzone in de sportzaal, 8 rondjes van 10 kilometer fietsen en 4 rondjes van 5 kilometer lopen. Publieksvriendelijk dus.
En compact. Zo ook het startveld: de uitslagenlijst telde 32 deelnemers. Tegenstand kon ik verwachten van Eddy Lamers, de winnaar van vorig jaar en goed voor brons op een NK halve triathlon, en Marcel Gierman, die hier een thuiswedstrijd draait.
Ik lig in de baan met Eddy Lamers. Marcel Gierman ligt in de baan naast ons. Eddy is de betere zwemmer en zwemt in een strak tempo de 2km. Ik lig dankbaar in zijn voeten. De tussentijden heb ik niet geklokt, maar als er twee seconden verschil zit tussen de langzaamste en snelste 100m, dan is het veel. We zwemmen langzaam weg van Marcel, en hebben na 2000m zo'n 75 meter voorsprong. Dat is een minuut.
Samen met Eddy begin ik aan het fietsonderdeel. Ik rijd flink door zodat Marcel er voor moet werken om het gat op ons dicht te rijden. Tot mijn grote verbazing zie ik bij het keerpunt na 5 kilometer dat Marcel al bij ons zit. Dat kan bijna niet: 1 minuut dichtrijden op twee man in 5 kilometer. Ik ben zwaar onder de indruk. Marcel neemt direct de leiding en ramt flink door. Hij kan hard fietsen, en kent het parcours. (Naderhand blijkt dat Eddy en ik ons verteld hebben: wij zwommen 50 meter teveel).
Het fietsparcours verdient enige toelichting. Sports Planet ligt in een woonwijk. Dat betekent een kilometer slalommen door nauwe bochten, klinkerweggetjes en over verkeersdrempels rijden. Dat leidt tot een paar benarde situaties. In een slecht door mij genomen bocht rijd ik bijna tegen een tegemoetkomende mede-atleet aan. Ook riskeer ik het verliezen van de achter mijn zadel gemonteerde bidons bij het rijden over de verkeersheuvels, en die heb ik broodnodig op deze zonovergoten dag. Het gevaarlijkst is De Dijk. Die dienen we elke ronde heen en weer, tot aan het keerpunt, te rijden. Voor de wind rond de 45/uur. De dijk is smal. En populair. Op deze mooie Hemelvaartsdag rijden er honderden dagjesmensen. De meesten op de fiets, sommigen op de motor of in de auto. Daartussendoor laveren wij triatleten, op kruissnelheid, in een continue poging de mede-weggebruikers en tegemoetkomende mede-atleten te ontwijken. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd, want dat had deze wedstrijd niet verdiend. Wel een heel belangrijk punt voor volgende edities voor de organisatie.
Bij het 15-km punt zie ik dat Eddy ons heeft laten rijden. Marcel blijft op kop beuken. Wanneer ik een paar kilometer later naar de kop ga, staat Marcel dat even toe, om vervolgens weer langszij de komen. Een jurylid op de motor komt langszij. Hij zegt dat hij de indruk heeft dat wij samenwerken. Tja, wat moet ik daarmee? Marcel kan niet van mij wegrijden, ik niet van hem. We zijn even sterk. Ik vind het dan fair play om ieder een gedeelte het tempo aan te geven, de ander op twintig meter. Dat gebeurt in elke wedstrijd.
Om geen gedonder te krijgen blijf ik de resterende 50 fietskilometers achter Marcel. Hij wordt trouwens bij een keerpunt bijna van zijn fiets gereden door een jurymotor, waardoor hij het officiële keerpunt mist. Via alternatieve wegen komt hij weer terug op het fietsparcours.
Mijn fiets-loopwissel gaat goed: inclusief sokken aandoen een van de snelste wisseltijden. Marcel is net wat sneller weg. Ik haal hem na 100m in: hij staat even stil om zijn schoen goed te doen. De eerste ronde trap ik vol op het gas om het verschil te maken. Dat lukt prima, want mede dankzij een plasstop van Marcel pak ik 2 minuten in de eerste 5 kilometer. Ik blijf mezelf onder druk zetten, en stuit daardoor op een moeilijk moment op kilometer 7. Negatieve gedachten. Ik haal het tempo er een beetje uit, en geef mezelf de tijd om de donkere wolk over te laten drijven. Ik denk dat het maar 5 minuten duurt, en dan loop ik weer als een zonnetje. Onvoorstelbaar hoe je geest er plotseling met je vandoor kan gaan.
De 20 kilometer kan ik verder strak blijven doorlopen. Het maximale geven lukt me niet onder dit soort omstandigheden, maar ik weet na vandaag precies waar ik sta in de route naar Didam. Fysiek is alles in orde; dat is een kwestie van de puntjes op de 'i' zetten. Mentaal klopt het ook aardig. Waar ik dit seizoen vooral het accent op wil leggen, is op het geestelijk vlak. Ik heb nooit ten volle beseft hoe belangrijk het is om je geest te voeden met de goede beelden, met wijsheid, met inzicht. Dat is een dimensie die het leven diepgang en geestelijke rijkdom geeft. Dat door te vertalen in mijn sporten, en in mijn wedstrijden, dat is mijn hoogste doel. Wat ik daarmee bedoel staat in de onderstaande tweet:
Inspiratie voor Westervoort: 'Christians should be able to compete with more freedom, less pressure and more joy'. Thanx @ryanhall3!
(De reactie van @BasDiederen: goeie tip van Hall, minder pressure in je banden doen;)
Uitslag 1/2 triathlon Westervoort, 2 juni 2011
1. Bert Flier 3:49:36
2. Marcel Gierman 3:56:14
3. Eddy Lamers 3:58:25
Foto: Janet Kranenborg
