Onder het motto 'wat je ver haalt, is lekker' stap ik zaterdagochtend vroeg in de auto en toets Klazienaveen in op de TomTom. Dat is 220 km, waarin ik onder meer langs Huizen kom waar vandaag ook een kwart triathlon wordt georganiseerd. De Almeerse polders laat ik links liggen. Naar het noordoosten wil ik, een regio waar ik graag wedstrijden doe. Drachten, Heerenveen, vroeger Oldeberkoop, en nu dus Klazienaveen. In het land van Bartje is het goed triathlonnen.
Voor vandaag heb ik verzonnen dat ik op m'n trainingsfiets rijd. Geen ligstuur, geen dichte wielen, gewoon zoals vroeger. Eens kijken wat het verschil is met m'n tijdritfiets. Met het infietsen besluipt me een lichte twijfel. De wind blaast wel erg hard vandaag, en er zijn veel lange, rechte stukken waar ik zoveel wind vang dat ik flink moet trappen om boven de dertig te rijden. Het zal lastig worden m'n normale kruissnelheid van rond de 40 per uur te halen. Positief is dat er een paar rot lopende klinkerstukken in zitten, en een lekker bochtige passage in Klazienaveen. De wedstrijd zal leren hoe mijn beslissing uitpakt.
Met het inzwemmen zie ik dat de oevers van het kanaal aardig vol beginnen te lopen met nieuwsgierige Klazienaveners die zich afvragen wat voor spektakel zich in hun dorp gaat voltrekken. Twee bruggen waar we onderdoor zwemmen beginnen ook al vol te lopen. Triathlon is nog nieuw in Klazienaveen. 't Is pas de vierde keer dat deze wedstrijd wordt georganiseerd.
Mede daardoor is het startveld bescheiden: zo'n veertig man ligt in het water voor de langste afstand (1 km zwemmen, 45 km fietsen, en 10 km lopen). Ik stel me strategisch op aan de oostelijke walkant van het kanaal, zodat ik met een halve duik kan starten. Na 200 meter zie ik iemand midden in het kanaal zich loszwemmen. Dat is Peter van Grootheest zijn, de beste zwemmer van het pak. Ik probeer in zijn voeten te komen, maar kom een paar meter tekort. Langzaam maar zeker zwemt hij van me weg. Ik maak me geen zorgen; die vijftig meter los ik later in de wedstrijd wel op. Tussen mij en de derde man in de wedstrijd ligt een hele grote plas water.
Peter zit na de wissel een halve minuut voor me. Dat is een gat dat dicht te rijden is. Denk ik, terwijl ik over de klinkers van Klazienaveen-centrum rijd. Dat dichtrijden blijkt dus niet zo makkelijk. In de eerste bochtige, in grof patroon belegde klinkerkilometers blijft het verschil gelijk, maar zodra we in de winderige landstreken rondom Klazienaveen belanden merk ik dat de koploper steeds kleiner wordt. Hij rijdt dus van me weg. Ik treur niet, want ook in de polders blijkt de triathlon te leven. Menig in de Klazienaveense polders wonend gezin heeft het complete tuinameublement langs de weg geparkeerd om ons aan te moedigen. Klazienaveen verdient een nominatie voor Tourstad. Animo genoeg.
Na een stuk verschrikkelijke tegenwind, waar ik de teller net op de 32 weet te houden, rijd ik langs het plaatsnaambordje 'Erica'. Peter van Grootheest is uit beeld gefietst, achter me zit ook niemand. Tijd voor contemplaties. Erica heeft een beroemdheid. Daniël Lohues, zanger, songwriter, en de man achter Skik komt hiervandaan. Met dank aan de heer Lohues waait er een wrampletje door m'n hoofd:
wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage
'k heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage
'k zol haost zeggen, jao het mag wel zo
Inspirerende tekst, mooi nummer, maar voor mij werkt het nu even niet. Ik schiet voor geen meter op. Voor de wind rijd ik net boven de veertig. Daar ga ik deze oorlog niet mee winnen Na de eerste ronde van 15 km is m'n achterstand op Peter van Grootheest gegroeid tot anderhalve minuut. En er zijn nog 30 lange kms te rijden.
Ronde twee verloopt nog moeizamer. Onderin de beugel zitten gaat niet vanwege de restpijn in m'n rug van de Ventoux-expeditie van vorige week. Met de handen bovenop het stuur noteer ik tegenwind een laagste snelheid van 28,8 km/uur. Dit schiet echt niet op. Lichte zorgen over het ontglippen van de winst borrelen op.
Aan het eind van ronde twee, op de weg van Erica naar Klazienaveen langs het kanaal, blik ik spichtig naar de overkant om te zien of de koploper daar al is te zien. Gelukkig niet. Tot mijn opluchting heeft hij zelfs nog niet helemaal de lus door het dorp gereden, en daar doe ik drie minuten over.
Ik kan hier dus nog winnen. Kwestie van dezelfde snelheid aanhouden in de laatste fietsronde, accepteren dat de achterstand zal blijven groeien zolang we op de fiets zitten, en dan maar heel hard lopen.
Aan het eind van ronde drie word ik gepasseerd door een duo. Het zijn Samme Steenstra, de nummer drie in de wedstrijd, en de eerste fietser van de estafette-triathlon die gelijk met ons is gestart. Als derde wissel ik, ik maak haast. De wissel levert me direct al twaalf seconden winst op. Drie en een halve minuut resteren. Er is tien kilometer te lopen, dus er is werk aan de winkel. Ik reken even snel: 3,5 minuut = 210 seconden / 10 kilomer = 21 seconden per kilometer die ik harder moet lopen om hier te kunnen winnen. Dat betekent vol gas vanaf meter 1.
Zo lastig als het fietsen ging, zo lekker gaat het lopen. Ik ga als 'n speer, Ik ga als 'n raket , Ik ben alles tegelijk, Een refrein en een couplet, Ik ga als de brandweer, Ik ga als 'n speer... nu werkt Skik dus wel. Lopen is lekker.
Na vijf kilometer time ik m'n achterstand op 1 minuut 45. De helft van het gat dichtgelopen, nog vijf kilometer te gaan. Het gaat krap worden. In de verte kan ik de koploper zien. Omdat ik geen zin heb in een eindsprint, verhoog ik het ritme. Dat gat moet dicht, en wel zo snel mogelijk. Per kilometer gaan er happen van bijna dertig seconden vanaf. Met nog twee kilometer te gaan is het gat een gaatje van nog maar een dikke honderd meter, aan het begin van de laatste kilometer kan ik Peter bijhalen en is de winst binnen. Het publiek heeft het mooi gevonden, de inhaalrace, maar ik moet even zitten om bij te komen. Een hoge 32-er op de te korte tien kilometer heb ik nodig gehad.
Wat was dit lastig.
Volgende week een uitdaging van een andere orde. Dan kom ik in Slovenië namens Nederland uit op het EK crosstriathlon. Kort, maar heftig, met 1 km zwemmen, 1000 hoogtemeters op 24 km mountainbiken en een lekker technisch fietsparcours. Het lopen is niet lang, 8 km, maar is ook zwaar. Het water loopt me nu al in de mond.
Uitslag Klazienaveen, zaterdag 12 juni 2010
1. Bert Flier 2:00:06
2. Peter van Grootheest 2:00:37
3. Samme Steenstra 2:04:55
