Onderweg naar Woerden heb ik m'n strijdplan al klaar. Dat is simpel: zorgen bij de eersten van de fiets te komen, en dan toeslaan op het lopen. Dat staat immers als een huis. Plannen maken is eenvoudig, maar het komt natuurlijk aan op de uitvoering. Onderdeel van de uitvoering is weten wie de tegenstand is, en wat de meest waarschijnlijke wedstrijdscenario's zijn. Favoriet is Gerbert van den Biggelaar. Hij zwemt sneller dan het hele pak, fietst sterk, en als-ie een minder onderdeel heeft, dan is het het lopen. Meest waarschijnlijk is dat hij vanaf de zwemstart leidt, een heel stuk of alles alleen fietst, en het dan met het lopen afmaakt.
Dan moet hij natuurlijk wel uit de greep van de sterke fietsers blijven. Dat zijn vooral Frans van Heteren, Carlo van den Bergh en Erik-Simon Strijk. Ik ben ook wel tevreden over m'n fietsen, maar in een groep rijdt het nu eenmaal net wat makkelijker, ook al mag je niet stayeren.
Punt is dat je na het zwemmen wel de aansluiting moet hebben bij die mannen om mee te kunnen. Met een blij gemoed (vanwege de ruim twintig graden, de afgeladen bruggen en walkanten met publiek, en de wetenschap dat ik fit ben) spring ik een kwartier voor de start in het water om in te zwemmen. Ik bepaal m'n startpositie: tussen Gerbert en Carlo in. Erik-Simon en Frans liggen vlak naast ons. Na het startschot ben ik goed weg, maar ik moet vol doorzwemmen om vooruit te blijven. Altijd gezellig, een groep van hondervijftig getaperde, van goesting overlopende horde triatleten met z'n allen door een fuik van twintig meter breed sturen tweehonderd meter na de start. Pak het mannetje midden in het pak op de foto hieronder eruit, bedenk dat hij tegen maximale hartslag zit, en van voor, achter, links en rechts wordt aangevallen op z'n positie, en je kunt je een kleine voorstelling maken hoe het is daar te liggen. Er zijn prettiger manieren om je Tweede Pinksterdag door te komen kan ik u meedelen.
Het duurt een meter of vierhonderd voordat de boel op een lint komt en ik wat meer relaxt kan zwemmen. Erik-Simon ligt naast me, Carlo voor me en Frans ligt op mijn voeten. Gerbert is dan al een stuk los.
Foto's: met dank aan Paula Bouman - http://www.psdefotografe.nl/
En dat is nu juist het probleem. Frans rijdt op kop. Snoeihard. Carlo kan maar net volgen op de reglementaire afstand. Ik probeer van alles, maar het resultaat is dat ze seconde voor seconde van me wegrijden. Bij het keerpunt na 5 km is Gerbert 10 seconden uitgelopen, en is het gaatje met Frans en Carlo tussen de 10 en 15 seconden. Niet veel, maar genoeg. Erik-Simon, die vlak achter me uit het water kwam, rijdt weer een seconde of 10 achter mij.
Ik besluit m'n eigen tempo te gaan rijden om me niet over de kop te rijden. Misschien dat ik later, als Erik-Simon erbij komt, nog wat van de achterstand af kan halen. Het duurt anderhalve ronde (het fietsparcours bestaat uit vier rondes van 10 km) tot Erik-Simon mij heeft bijgehaald. Hij neemt meteen hard over. Zo hard, dat ik blij ben mee te kunnen. De achterstand op Gerbert is dan al ruim anderhalve minuut; Frans en Carlo rijden een dikke halve minuut voor ons. De tempoversnelling van Erik-Simon is genoeg om ze niet verder te laten wegrijden, maar onvoldoende om ons dichterbij te brengen. Status quo dus. Wanneer Erik-Simon het zat is om op kop te rijden, is het mijn beurt. Ik blijk de mindere fietser, want de mannen sprokkelen weer secondes in de kilometers waarin ik het tempo aangeef. Uiteindelijk komen Erik-Simon en ik als vierde en vijfde van de fiets, met krap 3 minuten achterstand op Gerbert (die heel hard heeft gefietst, solo) en ruim 2 minuten op Frans en Carlo.
Erik-Simon wisselt wat langzamer, dus als vierde stuif ik het parc fermée uit. Net als de fietswissel was dit een hele snelle; altijd prettig die extra secondes. Zeker als er schade in te halen is. Ik start hard, maar zie na een dikke kilometer Erik-Simon voorbij komen. Die kan ook een stukje lopen weet ik uit ervaring: vorig jaar won hij hier door een lage 34-er te lopen. Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij flink diep zit, en ik haak aan.
Aan het eind van de eerste ronde door het volledig afgezette en zinderende centrum van Woerden (complimenten voor de organisatie) zakt het tempo wat in, en neem ik over. Vlak daarna moet Erik-Simon een gaatje laten, en ik trek door. Carlo hebben we dan inmiddels te pakken. Nog twee man voor me. Na drie kilometer hoor ik in het eerste rondje 40 seconden dichtgelopen te hebben op Gerbert. Dat is wel erg veel, en dan zijn die krap drie minuten er nog maar dik twee. Ik blijf dus gas geven, en zie aan het eind van ronde twee Frans voor me lopen. Mooi mikpunt, maar het duurt tot aan het eind van de derde ronde voor ik hem heb bijgehaald. Gebert loopt dan nog steeds krap 2 minuten voor me, en dat is niet te doen in 2,5 km lopen. Ik wil eigenlijk wat rustiger aan doen, maar vind m'n tweede adem en loop ook de laatste ronde strak door. Als je dan toch bezig bent, dan maar het gas vol bijven indrukken tot op de streep. Dan weet je tenminste wat je waard bent. Resultaat: een hoge 33-er op de tien, tweede overall, en lekker aan de vorm geschaafd. Da's lekker, als start van het seizoen.
Uitslag kwart triathlon Bodegraven, maandag 24 mei 2010
1. Gerbert van den Biggelaar 1:46:30
2. Bert Flier 1:48:06
3. Erik-Simon Strijk 1:48:33
