Het is zeven uur op een vrijdagochtend in maart. De lobby van ons hotel op Gran Canaria staat nog op de nachtstand, totdat een zwerm triatleten de rust verstoort. Een lichte vorm van wedstrijdspanning zoemt in het rond. Ter afsluiting van de trainingsstage hebben de organisatoren (schrijver dezes en Johan Neevel) bedacht een old school driekamp te organiseren. We grijpen daarmee terug naar de oorsprong van triathlon in Nederland: de vierkamp in Den Haag uit de jaren zeventig. Zaterdag 85 kilometer fietsen en 100 ronden schaatsen, zondag 3 kilometer zwemmen en 30 kilometer lopen.
Onze driekamp is wat bescheidener van aard. We starten ’s ochtends met 500 meter zwemmen in zee, vervolgens midden op de dag een klimtijdrit, en aan het eind van de middag een loopwedstrijd over het strand. Om aan te geven dat het toch wel serieus is, regel ik een viltstift waarmee startnummers op de bovenarm worden gekalkt. Dat, in combinatie met de opmerking no rubber today maakt sommigen toch wat nerveus.
Op het strand blijkt dat de hoop op een spiegelgladde ochtendzee niet is uitgekomen. Golven van ruim een meter hoog bestormen de kust van Playa del Inglès. Dit tot genoegen van de goede zwemmers (dezelfde mensen die bedacht hebben dat er vandaag zonder wetsuit zal worden gezwommen). Het zwemparcours is een driehoek: starten vanaf het strand, door de branding om de rode boei, vervolgens om de gele boei, weer terug door de branding naar het strand, een stukje over het strand lopen, en dat rondje nog een keer.
De race is kort en heftig. Op de terugweg naar het hotel beschuldigen trainingsmaten elkaar van pogingen tot verdrinking en wordt per versie de branding een decimeter hoger en het water een graad kouder. Tijdens het ontbijt zet ik de boel verder op scherp door te melden dat ik net zo lang onderdelen van mijn fiets sloop tot ik op het minimaal toegestane gewicht van 6,8 kg zit. Dit in verband met de lange, steile klim in het tijdritparcours.
Wanneer we verzamelen om naar de start te rijden, zie ik tot mijn genoegen dat een paar man zich serieus hebben voorbereid. Zadeltasjes en pompjes zijn verwijderd, en een paar fanatiekelingen heeft zelfs de bidonhouders eraf geschroefd. Om niet aan het oog van de menselijke tijdwaarneming te kunnen ontsnappen, hebben twee deelnemers hun genummerde badmuts over de helm getrokken. De leider in de wedstrijd is uitgedost met zwembandjes, die door de onbarmhartig schijnende zon de bovenarmen bovenmatig doen zweten.
Om stayeren te voorkomen wordt met intervallen van dertig seconden gestart. Als eerste start de laatste zwemmer. Deze rank gebouwde atleet is een begenadigd klimmer en daler. Hij heeft alle overbodige accessoires van zijn fiets afgeschroefd, want dit is zijn kans om de rode lantaarn kwijt te spelen. In volle galop stormt hij weg, gadegeslagen door de voltallige concurrentie. Die ziet de renner na 500 meter terugschakelen en woest stampend op de pedalen de klim aanvallen. Helaas stuurt hij, in zijn enthousiasme, een weg te vroeg omhoog. Even later realiseert hij zijn vergissing, maar dan heeft hij zich al definitief in de kelder van de uitslag geparkeerd.
Twintig kilometer later rijd ik met een tot op de eeltlaag verzuurde, maar ook opgeluchte en trotse groep terug naar het hotel. ’s Middags op het strand wordt er op een heen-en-weer parcours van 1,8 km een bikkelhard gevecht geleverd om de ereplaatsen. Bij een paar deelnemers bengelt een Jochem-Uytdehage-slijmsliert aan de kin, en in de eindsprint lanceert iemand zich op Usain Bolt-achtige wijze. Aan de finish zijgt een paar triatleten ineen alsof ze net een langlauffinale op de Olympische Spelen hebben afgewerkt.
Er is vandaag gestreden in de geest van de pioniers. Alles geven, de dood of de gladiolen. Triathlon zoals het begon. En zoals het, wat mij betreft, het leukst is.
Dit bericht verscheen eerder in Triathlon Sport
