Maandagochtend doorloop ik m'n vertrouwde ritueel van een wedstrijddag. Ontbijten, tas pakken, fiets controleren, en even m'n checklist doornemen om er zeker van te zijn alles bij me te hebben wat nodig is voor een triathlon. Routinewerk. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Tegelijk zoemt in mijn hoofd het bijzondere van deze dag rond. Woerden is mijn eerste wedstrijd van het seizoen, en de eerste keer dat ik zal zien hoe m'n lichaam is hersteld van de val. Kan ik weer wat ik kon? Om de dag nog wat meer bijzonder te maken, komen vandaag veel familieleden en vrienden kijken. Dat gebeurt ook niet elke wedstrijd.
Gewoontegetrouw neem ik m'n tijd voor een goede warmup. Als eerste lig ik in het 19 graden warme water van de Woerdense binnenstad. Om geen problemen te krijgen met juryleden die de deelnemers meestal maar een paar minuten inzwemtijd geven, zwem ik onder een brug door, uit het zicht van de start. Het is prachtig weer, en veel Woerdenaren hebben hun plezierbootje van stal gehaald om te gaan varen. In de grachten van van het centrum, waar ik dus rondzwem. De parttime kapiteins zijn hoogst verbaasd een triatleet aan te treffen. Een aantal schippers denkt dan ook zich op het zwemparcours te bevinden, en maakt rechtsomkeert om mij een vrije doorgang te verlenen.
Na mijn inzwemavontuur meld ik me aan de start, en speur de kade af naar m'n supportersschare. Ze staan er, en dat is goed om te weten. Ik lijn me op naast de mannen die vandaag zullen gaan voor de podiumplaatsen: Carlo van den Bergh, Erik Strijk, Frans van Heteren, en Remy Vasseur. Met een ouderwets kanonsschot worden we weggeschoten. Ik ben goed weg, en kan de eerste 200 meter zonder al te grote schermutselingen doorkomen. Bij een knik in de gracht, na 300 meter, worden er links en rechts wat twisten uitgevochten. Ik stel me bescheiden op in het gevecht en laat de mensen die het hardst aandringen voorgaan. Scheelt me energie, en zo lang ik mijn karretje kan aanhaken bij de kopgroep vind ik het prima. Ik ben al hartstikke blij dat ik uberhaupt weer kan zwemmen.
Omtrent het keerpunt ontwaar ik de grijze badmuts van de Erik Strijk, die hier vorig jaar won. Ik lig in zijn voeten, en Carlo ligt naast me. In de staart van de kopgroep klimmen we het water uit. M'n fietswissel gaat vlot, en het gas gaat er meteen op. Ik zie dat er nog drie eenlingen voor ons rijden, waaronder Danne Boterenbrood. Mirjam Weerd zat ook voor me met het zwemmen: sterk zwemwerk van de dames.
Ons treintje, bestaande uit Erik, Carlo, ik en Remy Vasseur, dendert lekker door over het strakke asfalt. Na vijf kilometer, bij het keerpunt, vormt ons groepje de kop van de wedstrijd. Ik zie, bij het terugrijden naar Woerden-centrum, dat Frans van Heteren in volle achtervolging is. Die heeft blijkbaar de slag gemist bij het zwemmen.
Net na de doorkomst van de eerste van vier ronden in Woerden demarreert Remy Vasseur. Ik besluit niet mee te gaan: het groepje rijdt strak, en het kost erg veel energie om weg te rijden. Er moet nog 30 kilometer worden gefietst, en 10 gelopen. Negen van de tien keer loopt zo'n poging uit op niets.
Erik Strijk rijdt op kop van onze groep en probeert het gat naar Remy dicht te wrikken. Dat lukt niet, en Carlo neemt over. Remy blijft echter meter voor meter wegrijden. Hij loopt ook nog eens heel goed. Ik ruik onraad. Na het keerpunt, met wind mee, heeft Remy 15 seconden te pakken. Ik neem over en probeer het gat in één ruk dicht te rijden. Dat lukt me dus niet. Sterk van Remy, tegenvaller voor mij. Maar goed, we zijn inmiddels al halverwege het fietsen, de zon schijnt, we hebben weer een inspirerende doorkomst in Woerden, en we hebben hulp in de achtervolging: Frans van Heteren heeft het gat dichtgereden en neemt het commando over, afgewisseld door Carlo.
In de laatste 20 kilometer rijden Frans en Carlo seconde voor seconde naar Remy toe. Na een fietsescapade van 30 kilometer heeft Remy uiteindelijk een handvol seconden over, maar hij heeft hiermee vooral een stukje respect verdient.
Met z'n vieren stormen we het parc fermee in, op jacht naar Remy. Fiets neerzetten, helm af, schoenen aan, en knalhard het loopparcours op. Erik geeft meteen vol gas, en hij loopt direct van mij weg. Remy heeft het lastig, en ik haal hem snel terug. Na één kilometer lopen vind ik me dus terug op de tweede plaats. Voor me loopt Erik, die zo fris als een hoentje oogt, achter me heeft Remy last van z'n maagstreek, en Frans en Carlo lopen normaliter minder hard dan ik.
Tweede worden is dus de meest waarschijnlijke uitslag voor vandaag. Maar het is warm, het is een triatlon, en ik vind eerste nog mooier dan tweede, dus ik houd het tempo strak. De tweede vijf kilometer kom ik ook steeds beter in het ritme. Erik controleert de wedstrijd echter prima, en ik voel dat hij vandaag door mij niet is te kloppen. En zo gebeurt het ook: Erik wint, ik ben tweede, Remy derde, en de veteranen Frans en Carlo zijn vier en vijf.
Ik ben heel tevreden met dit resultaat: ik ben weer terug op m'n oude nivo. De zomer moet nog beginnen, en ik heb veel zin in de komende wedstrijden. Zaterdag 13 juni is de volgende, in Huizen. Lekker rammen in de Flevolandse polders.
Uitslag triathlon Woerden, 1 juni 2009
1. Erik Simon Strijk 1:47:58
2. Bert Flier 1:48:25
3. Remy Vasseur 1:49:44
4. Frans van Heteren 1:51:48
5. Carlo van den Bergh 1:52:39
