Maandagavond 4 augustus ben ik, tijdens een fietstraining, op een auto geklapt. Per ambulance ben ik naar het ziekenhuis vervoerd, waar is geconstateerd dat ik een dubbele sleutelbeenbreuk, een gebroken rib en gekneusde ribben, een scheur in het schouderkapsel en een aantal kleinere verwondingen heb opgelopen. Gelukkig had ik m'n helm op. Het reliëf daarvan stond in het zijportier en deurstijl van de auto geponst.
Dit betekent dat mijn seizoen erop zit. Geen Veenendaal, geen Anna Paulowna en vooral: geen EK Ameland. Vooral dat laatste doet erg veel pijn. Het had m'n debuut betekend op een internationale titelstrijd voor Nederland, en ik had mijn hele seizoen afgestemd op die wedstrijd.
Tot nu toe verloopt het herstel behoorlijk, maar het is moeilijk in te schatten wat het eindresultaat van m'n linkerschouder zal zijn. Voorlopig hangt die schouder een paar centimeter af en ziet m'n linkerrughelft eruit als een ingestorte ruïne. Zo voelt het trouwens ook. Ik zal een lang revalidatietraject moeten doorlopen, waarna zal moeten blijken wat ik nog allemaal kan. Ik heb goede hoop dat het goedkomt, maar het is nu moeilijk in te schatten of ik straks weer net zo zal kunnen fietsen en lopen en vooral zwemmen als voorheen. De tijd zal het leren.
