Gastelse goesting

Tweet 1, zaterdagochtend 22 juni: @BertFlier: is om 5 uur opgestaan en onderweg naar de 1/3 van Oud Gastel. Heb dat typisch jaarlijks terugkerende Gastelse gevoel: goesting.

Tweet 2, zaterdagmiddag 22 juni: @BertFlier: 1/3 triathlon Oud Gastel: 3e uit het water, 5e van de fiets, 2e over de finish. Superspannende wedstrijd!

Oud Gastel 2013 in twee maal 140 tekens is natuurlijk veel te kort. Hier het verhaal wat er is gebeurd tussen de tweets.

In de vroege ochtend, het is nog geen zeven uur, rijd ik Oud Gastel binnen. Het Brabantse dorp ademt rust. Behalve in het centrum. Daar worden de laatste voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse triathlonfeest. Ruim 1000 mannen en vrouwen zullen deze dag starten. De meesten op de 1/8 trio-triathlon die traditioneel het slotnummer vormt van de dag. Gans Gastel is hierbij betrokken. Is het niet als deelnemer, dan wel als supporter of vrijwilliger.

Nadat ik Rob Musters en huisgenoten goedemorgen heb gezegd, schrijf ik me in. Veel bekende gezichten. Gerbert van den Biggelaar, Carlo van den Berg, Chris Brands. Handenvol atleten die mee zijn geweest op trainingsstage en veel 3in1Sports atleten. Super om elkaar, na alle trainingen en voorbereidingen, hier te treffen en iedereen nu eens bezig te zien in de wedstrijd.

Tijdens het infietsen en inzwemmen voel ik dat ik in orde ben. Sterker nog, ik voel dat dit de dag is waarop ik het meest fit ben van dit jaar. Daar zit trouwens weinig planning achter. Wel veel ervaring en vooral vertrouwen en geloof dat God kracht geeft wanneer ik dat nodig heb. De angst en onzekerheid die ik vroeger voelde heeft steeds meer plaats gemaakt voor vertrouwen, rust en nieuwsgierigheid voor het scenario dat de Grote Regisseur heeft geschreven. Het enige dat ik hoef te doen, is racen en genieten. Druk maken over het weer, de tegenstand, de uitslag - dat is ballast die ik overboord mag zetten.

Na het inzwemmen positioneer ik me naast Richard de Groot en Remy Vasseur. Daar wil ik bij aanhaken. Rob Musters en Gerbert van den Biggelaar liggen verdekt opgesteld in het riet aan de andere kant. Zij smeden snode plannen om samen met het zwemmen het hazenpad te kiezen en voorsprong te pakken. Mijn zegen hebben ze. Ik ben heel blij met mijn start en kan tot mijn verbazing makkelijk mee met Richard de Groot, die hier vorig jaar in het kielzog van Rob Musters uit het water kwam, en Remy Vasseur. In mijn ooghoek zie ik de twee Gastelaars hun plan ten uitvoer brengen. Niet zo ver achter Rob en Gerbert rond ik het keerpunt, kom op kop van de achtervolgende groep en neem het tempo voor mijn rekening op de terugweg. Op een krappe minuut hijs ik me als derde uit de Vliet, op de voet gevolgd door een kielzog van een man of tien.

Foto's: Paul Musters

Na een voor mijn gevoel matige wissel die qua tijd toch prima was zet ik de achtervolging in op Rob en Gerbert. Mijn benen voelen goed en ik knal het viaduct over de Vliet op en af. Daarbij lanceer ik de bidon die achter mijn zadel gemonteerd is. Dat is een probleem, want die bidon heb ik absoluut nodig. Heel even overweeg ik om te draaien, maar zie een parcourswachter staan. 'Geef me de volgende ronde mijn bidon aan. Die ben ik net verloren!' roep ik hem toe. In de tweede ronde merk ik wel of de beste man mij heeft begrepen. Te diezelfder tijd haalt Remy Vasseur me bij. Hij heeft het gaspedaal diep ingetrapt. Ik probeer zijn tempo te volgen en dat doet pijn. Het gaatje wordt al snel dertig, veertig meter. Mijn benen zeggen dat ik niets moet forceren. Ik laat Remy rijden. Even later komt Chris Brands langs stoempen. Tegenwind rijd ik tegen de 400 Watt in een poging zijn tempo te volgen. Dat kan ik niet en ook Chris moet ik laten gaan. Ik rijd nu vijfde, alleen en in mijn eigen tempo.

Aan het eind van de 1e ronde zie ik Paul Musters staan, de broer van. Ik roep hem dat ik mijn bidon ben kwijtgeraakt en of hij kan helpen. Bij de tweede passage van het viaduct blijkt hij mij perfect begrepen te hebben en geeft me een bidon aan. Weliswaar niet mijn eigen bidon, maar het is tenminste iets. 200 meter staat mijn reddende engel. Pa Musters. Via mij nog steeds onbekende communicatiekanalen heeft ook hij opgepikt dat ik mijn bidon ben kwijtgeraakt. Hij staat midden op de weg met in zijn hand mijn met bancha-thee en diksap gevulde bidon. Met mijn energietanks volledig op peil vervolg ik de wedstrijd. Richard de Groot en Carlo van den Berg kruipen meter voor meter naar mij toe en sluiten na 30 kilometer aan.

Een paar kilometer later moet Carlo lossen. Ik begin me steeds beter te voelen en hoor dat de achterstand op Chris 2 minuut 45 is. Remy en Gerbert zitten 1 minuut 45 voor me. Dat is een flink gat en ik voel dat ik een goede laatste ronde nodig heb om winstkansen te blijven houden. De derde ronde wordt een hele goede. Richard moet lossen en ik zie het gat op Rob Musters steeds kleiner worden. Samen met hem kom ik van de fiets, op drie minuten van Chris en krap twee minuten op Remy en Gerbert.

Vanaf de eerste loopmeter geef ik gas. Willen we kans maken op de winst, dan moet er volle bak gelopen worden. Hardop spreek ik mijn gedachten uit tegen Rob. 'Geloof! Ik voel dat we het heel spannend kunnen maken. 1 en 2 kan! Gewoon zo hard lopen als je kunt. De Grote Regisseur schrijft het scenario wel. Rob haakt aan en samen lopen we de eerste 3,5 kilometer. Ik push en push: hier een en twee worden, in welke volgorde dan ook, zou ik ultiem vinden. Mijn rechterbovenbeen begint te verkrampen. Ik loop op het randje.

Bij het eerste keerpunt, na 3,5 kilometer, is er al een flinke hap van onze achterstand af. Rob roept dat hij het niet meer bij kan houden en wenst me succes. Alleen vervolg ik mijn jacht op het podium, iets minder agressief om de kramp te beheersen. Ik blijft inlopen en hoor van Addy Ruiter na vijf kilometer dat het nog steeds kan. Maar dan moet ik wel verrekte hard blijven lopen. Dat doe ik. Langzaam maar zeker komt Chris in beeld. Na negen kilometer passeer ik hem. Minder hard dan ik zou willen: het beste is er bij mij af. Honderd meter daarvoor loopt Gerbert. Dat gaatje lijkt een tijdje te stabiliseren, maar na een stukje over een grasstrook zie ik dat ik het gat nog maar dertig meter is. Het is nog krap twee kilometer naar de finish. Remy lijkt inmiddels buiten schootsafstand, maar plek twee kan. Dan moet ik wel met Gerbert afrekenen. En dat moet ik niet in de eindsprint doen.

Ik graaf nog even diep om het laatste gaatje dicht te lopen. Vanuit de tientallen manieren die er zijn om iemand in te halen kies ik deze keer de variant 'snoeistrak tempo lopen en zo dicht mogelijk passeren'. Dat werkt. Meter voor meter moet Gerbert lossen. Ik haal me de geschiedenis van de vrouw van Lot voor ogen om me te dwingen niet achterom te kijken. Dat haalt mijn focus weg en geeft hem hoop. Bij het inkomen van Gastel-centrum hoor ik Wim van de Broek winnaar Remy Vasseur aankondigen. Hij heeft vandaag verdient gewonnen. Ik ben heel blij met mijn tweede plek en met de spanning die ik in de wedstrijd heb kunnen leggen. Dat is wat Gastelse goesting met je kan doen.

Uitslag 1/3 triathlon Oud Gastel, 22 juni 2013
1. Remy Vasseur 2:38:33
2. Bert Flier 2:39:07
3. Gerbert van den Biggelaar 2:39:20
4. Richard de Groot 2:40:30
5. Chris Brands 2:40:47
6. Rob Musters 2:41:43