Als Jona op Ameland

Als Jona onderweg naar Ninevé. Zo voelt dit jaar mijn reis naar Ameland. Ik wil eigenlijk niet naar Ameland gaan omdat ik andere zaken aan mijn hoofd heb en eigenlijk geen zin in een wedstrijd. Maar ja, ik heb al allerlei afspraken gemaakt op Ameland en ga dus toch maar. Samen met Tabitha, op zaterdagochtend. Dat betekent om 4.30 opstaan, vanwege twee wegomleidingen net op tijd de boot van 7.30 halen en om 8.30 inschrijven.

Bij de inschrijving loop ik de een na de andere 3in1Sports-stageganger tegen het lijf. Dat doet me goed en ik voel een prille goesting in me opstijgen. Eenmaal in het parc fermé - waar ik, tegen mijn gewoonte in, verschijn met ongeschoren benen, zonder te zijn ingereden en pas op het allerlaatste moment - stijgt de goesting nog meer. Ik wil de koude Waddenzee inspringen om in te zwemmen wanneer Tabitha me zegt dat ik de Tri-Ambla badmuts vergeten ben op te zetten. Ik loop snel terug naar m'n tas en schuif het stuk siliconen over m'n schedel. De badmuts is knalroze. In viltstift staat met hanepoten GEEL geschreven. Dat is de kleur van de badmutsen van de mannen. Blijkbaar was er eentje te kort en heeft een creatieve vrijwilliger het probleem op deze manier opgelost en mij deze badmuts toebedeeld. Tijdens het inzwemmen word ik hartelijk welkom geheten door de vrouwelijke deelnemers en vragen de heren mij wanneer de operatie heeft plaatsgevonden. Precies wat ik nodig had om in de stemming te komen.

Vanaf de eerste startrij ben ik meteen goed weg en duik als vierde de 15 graden koude Waddenzee in. Pal in de voeten van Rob Barel en Rick Nijhoving. 'Hier blijven zitten', denk ik. Het hele seizoen loop ik met het zwemmen achter de feiten aan. Ik heb van alles geprobeerd om op mijn normale zwemniveau te komen, maar niets lukte. Na IM Kalmar heb ik het zwemmen opgegeven. Meer dan een paar keer een stukje in het buitenwater en twee keer een uurtje in het zwembad heb ik niet gedaan. Omdat ik afgelopen maandag hard ben gevallen met de fiets (gebroken pedaal, waardoor ik aan de rechterkant allerlei schaafwonden heb), heb ik deze week helemaal niet kunnen zwemmen.

Desondanks (of juist: daardoor?) voel ik me super. Met een rustige, lange glijslag houd ik de aansluiting bij de eerste groep die achter superzwemmers Martijn Dekker en de kersverse NK offroad Tim Dullaart aanzwemt. Ik kan zelfs naar een 1:4 ademhaling overschakelen. Als eerste dame verlaat ik het water, in de staart van de groep. In 28' voor 1,5 km zwemmen wat betekent dat het zwemmen zo'n 2 km was. Wat mij betreft tekort;) Een mindere wissel maakt dat ik als laatste van het groepje op de fiets kruip voor de 35km mountainbiken.

Tim Dullaart loopt als 1e de Waddenzee in

De benen blijken heel behoorlijk te zijn. Dat is het lekker van de 'afdaling van het seizoen', zoals ik deze periode noem: gewoon lekker hard rijden zonder dat je er echt voor hoeft te trainen. Jarrich van Woersem helpt me het eerste stuk naar het strand. Daar blijk ik iets betere benen te hebben en zie ik Rick Nijhoving voor me uitrijden. Jarrich blijft achter, Rick haal ik bij en met z'n tweeën rijden we door de duinen richting Hollum. Het parcours is hier een daar verandert, waardoor we af en toe een bochtje missen. Rick en ik zijn niet de handigsten. We werken zo goed samen als we kunnen, maar na een dik uur wedstrijd moet Rick steeds grotere gaten laten. Op een gegeven moment besluit ik dan maar alleen door te rijden. De achterstand op de kop is dik drie minuten, ik heb nog over en zin in het stuk wind mee over het strand.

De sporen volgend van de vier mannen voor me (Tim Dullaart, Martijn Dekker, Rob Barel en Paul Embrechts) voel ik dat ik goed aan het rijden ben. Achter me is de horizon helemaal leeg, in de verte voor me zie ik Paul Embrechts rijden. Later blijkt hij een leegloper te hebben die hij twee keer heeft moeten oppompen. Voor mij is hij een mooi mikpunt. Net voor het tweede parc fermé haal ik Paul bij, die nog een keertje moet afstappen om bij te pompen. Als vierde, op dik drie minuten van Rob, wissel ik. Dat is een heel stuk beter dan ik vooraf had gedacht. Sterker nog, met een goede loopbeurt kan ik 'm nog winnen!

Olympisch zilver op de Tri-Ambla: zeilster Marit Bouwmeester 

Tabitha loopt 100 meter naast me op en geeft me daarin precies de info die nodig is: Rob op kop, Tim en Martijn op een krappe en dikke minuut voor me. De eerste loopkilometers gaat het lekker. Na drie kilometer, bij de strandafgang, zie ik Tim voor me uit lopen. Niet ver daarvoor loopt Martijn. Erg lekker dat het gat zo snel slinkt. Minder lekker is hoe ik me voel. Mijn energie raakt op. Ik had gerekend op dik twee uur wedstrijd, maar inmiddels zijn we al dik 2 uur bezig met nog 8 zware offroad loopkilometers te gaan. Daarnaast schiet mijn rechterhamstring bijna in de kramp bij het oplopen van een irritant lastig stuk mul zand omhoog over de duinen. My wheels are coming off. 

Een stukje later komt Paul Embrechts over me heen gedenderd. Hij ziet er nog fris uit. Per saldo lig ik nog steeds vierde. Niet ver voor mij loopt Martijn Dekker. Ik voel me niet happy, maar hij helemaal niet. Ik schuifel over hem heen en hij heeft geen antwoord. Tim zit maar een meter of 80 achter me. Plaats drie is dus bij lange na niet veilig.

Vlnr: Bert Flier, Rob Barel, Paul Embrechts

Na weer een krampaanval in de rechterhamstring, bij een greppel, schakel ik over op survivalmodus. Er is nog 8 kilometer te lopen. Ik verzin een nieuwe looptechniek waarbij ik het rechterbeen zo recht mogelijk houd. En ik zoek naar een oplossing voor mijn energieprobleem.

Bij het ingaan van de tweede loopronde van zes kilometer is het overleven geblazen. Gelukkig kan ik aardig tempo blijven lopen op het vlakke tussenstuk, maar in de duinen is het worstelen. De hamstring wordt niet erger en dat is ook fijn. Zo tel ik mijn zegeningen. Voor mij uit zie ik Jolien lopen. Zij is meegeweest op trainingsstage en heeft een gelletje in haar rechterhand. 'Mag ik jouw gel?!' roep ik haar toe. 'Als je me maar noemt op het podium', zegt ze en geeft me haar suikers. Precies wat ik nodig heb. Ik slurp het ding bijna helemaal leeg en geef haar het restantje. De volgende kilometers zijn een marteling. De tweede keer het duin op besluit ik te wandelen. Dat gaat net zo hard als hardlopen en geeft m'n hamstring rust. Even verder kickt het gelletje in en voel ik me iets beter. Ik kan m'n derde plaats vasthouden tot aan de finish. Daar ben ik superblij mee. En ik ben gesloopt. Meer nog dan na Ironman Kalmar.

Van 19-21 oktober organiseer ik een offroad triathlonstage. Samen met Rob Barel. Klik hier voor meer informatie en inschrijven.

Uitslag Tri-Ambla (1,5-35-12) - 15 september 2012

1. Rob Barel 2:45:07
2. Paul Embrechts 2:45:26
3. Bert Flier 2:49:17
4. Tim Dullaart 2:51:07
5. Joost Christiaans 2:51:38