Er zijn van die dagen dat je langer wilt trainen dan ooit. Gewoon, om nieuwe gebieden te ontginnen. Qua lichaam en geest. En misschien ook qua topografie. Want op lange ritten kom je nog eens ergens. Mijn eerste lange training heb ik met een lineaal en Bosatlas uitgezet en voerde me via Zierikzee en Ouddorp van en naar Barendrecht. Ik reed dat rondje van 150km op een strakblauwe maandag. Op curieuze wijze ben ik toen aan de hongerklop ontsnapt, want ik dronk alleen maar water tijdens die rit. Aan het eind werd ik wat licht in het hoofd. Ik had net een stuk gelezen over runner’s high, dus ik interpreteerde de visioenen die aan mijn netvlies voorbij trokken als euforische gevoelens. Fout natuurlijk: ik zat gewoon op het randje van een hypo.
Sinds die tijd houd ik van het lange werk. In die periode is ook mijn liefde voor wegen ontstaan. Voor desolate wegen, waarvan je het begin en het einde slechts kunt gissen. Zo’n weg is, in mijn verbeelding, strak zwart geasfalteerd. En dan het liefst met gele strepen. Voor het Route 66-gevoel. Daarboven hangt een stille, van warmte trillende lucht, onder een wolkenloos blauwe hemel.
Tijdens een trainingskamp in de VS, ik zat toen in Ohio, heb ik over dat soort wegen een memorabele 170 km-rit gereden. Er zaten maar drie bochten in. Eén naar links, een 180-graden bocht bij mijn zelfbedachte keerpunt, en één naar rechts. De weg sneed door een desolaat prairie-achtig landschap. Middenin niemandsland stond een groep arbeiders in monotoon tempo aan de weg te werken. Toen ik langskwam, onderbraken ze het werk en staarden me na. De spanning was te snijden. Het bleken tewerkgestelde gevangenen te zijn die, aan elkaar geketend, de weg herstelden. Een paar bewakers zette de groep weer aan het werk.
Het contrast kon niet groter. Een man op de fiets die in alle vrijheid route, snelheid en afstand kan bepalen, versus een groep gevangenen met een bewegingsruimte zo lang als hun ketting. Gevangenschap versus vrijheid.
Tot zover de mooie ervaringen. De titel van m’n originele stuk luidde ‘Reizen door de krochten van de geest’. Dat was een bloemlezing van wat er in mijn hoofd omgaat tijdens de zwarte momenten in mijn hele triathlons. ’t Is niet door mijn eigen censuur gekomen omdat het geen wervend stuk was. En dan druk ik me erg eufemistisch uit. Eigenlijk zijn de meeste ritten zijn helemaal niet interessant. Toch kan ik moeilijk zonder. Als ik thuis zit en naar buiten kijk, dan wil ik trainen. Als je dan urenlang in de zon, hitte, wind of regen bezig bent is er niks fantastisch aan. Je houdt niets anders over dan wat Mark Allen raw reality noemt; de rauwe werkelijkheid. Die is echt en confronterend. Op die momenten verwens je de sport en je trainingsdiscipline. Toch zou je op die zwarte momenten nooit een lift naar huis accepteren.
Triathlon heeft veel weg van een pelgrimsreis. Het idee dat, als je grote afstanden aflegt op reis naar heilige plaatsen, je wordt gezuiverd van het kwaad. Des te zwaarder de reis, des te groter de loutering. Om tot jezelf en tot God te komen. Zo kan sporten ook zijn. Training als meditatie.
