Tussen Kerst en Oud en Nieuw heb ik namens Tri-Experience.com een driedaagse offroad triathlonstage georganiseerd. Vanuit het StayOkay in Elst, prachtig gelegen in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug. Centraal in Nederland, en een ideale omgeving om te mountainbiken en te lopen.
Tenminste, zolang het niet sneeuwt. En gesneeuwd had het dit jaar. Een wittere Kerst kan je niet krijgen. De vrijdag voor Kerst verken ik de omgeving per mountainbike. De eerste meters zijn onzeker en glad. Alsof je door het mulle zand rijdt. Even je evenwicht kwijt en je achterwiel slipt weg. In het begin glibber ik voorzichtig door de Veluwse bossen, een S-vormig spoor achter me latend. Maar, alles went, en na een uurtje weet je niet beter en blijkt het een genot om te rijden in de sneeuw.
Toch maak ik me zorgen. Het doel van de stage is immers werken aan de offroad vaardigheden. Een essentieel kenmerk van offroad triathlon is je aanpassen aan de omstandigheden. Vanuit dat perspectief biedt sneeuw een unieke gelegenheid om aan je vaardigheden te werken. Elk foutje wordt afgestraft. Maar ik weet ook dat er deelnemers komen die pas een mountainbike hebben gekocht. En als ik me soms onzeker voel, hoe moeten zij zich dan voelen? Voor de zekerheid neem ik een optie om te kunnen gaan spinnen. Voor als het echt erbarmelijk slecht is.
Maandagochtend 27 december druppelen de deelnemers binnen. Vierentwintig in totaal: volle bak. Voor het mountainbiken heb ik de steun van de Belgische offroadspecialist Jim Thijs. Rond negen uur krijg ik een smsje. Het is Jim, die meldt dat hij een parking heeft opgezocht. Om even uit te rusten. Hij is namelijk ziek, maar neemt zijn verantwoordelijkheid en heeft besloten toch te komen. Even voor tien uur meldt hij zich in Elst. We besluiten dat hij eerst naar bed gaat en ik de ochtendtraining zal doen.
Dat wordt een looptraining. Door de bossen lopen we naar een mountainbikeparcoursje bij Kwintelooijen, zodat we het parcours van de mountainbiketraining van vanmiddag alvast kunnen verkennen. Mijn Icebugs blijken perfect geschikt voor deze ondergrond. Materiaalkeuze is erg belangrijk in triathlons, en voor het offroadwerk kan, naast de bandenkeuze, ook het profiel van je schoen belangrijk zijn. We doen een aantal setjes waarin we wisselen met frequenties, en lopen daarna een paar keer het mountainbikerondje zodat we alvast weten hoe het loopt. Af en toe moeten we daarbij sleetjerijders ontwijken die met een noodgang van de over het parcours lopende hellingen afsuizen. Dat wordt interessant vanmiddag.
Jim hult zich 's middags in een viertal lagen kleding om de mountainbiketraining te kunnen begeleiden. Voor deze eerste dag doen we het rustig aan, en laten de groep wennen aan het rijden in de sneeuw. Het valt me alles mee met de gladheid: met het lopen heb ik meer slip- en glijpartijen gezien dan op de mountainbike. Ook alle sleetjerijders worden, tot mijn opluchting, telkens weer ontweken. Uitdaging van de dag is de rondom het mountainbikeparcours liggende motorcrossparcours. Daar zit een aantal steile en spiegelglad beijsde stukken bij. Bergop niet te doen, maar de afdalingen blijken zonder kleerscheuren te berijden.
Tenminste, zolang je van je remmen afblijft. Wanneer ik onderaan de afdaling omhoog kijk om de daalcapaciteiten van de deelnemers te beoordelen, zie ik iemand de helling afkomen. De houding is gespannen, het gezicht vertrokken tot een grimas. Dit is iemand met een doel. Fietsend beneden komen, koste wat het kost. Langzaam rijdt hij de helling af, begeleid door het erbarmelijk piepen van schijfremmen. Halverwege de helling ligt een schans, die ernstig steil naar beneden doorknikt. Op dat punt aangekomen verstard de blik in zijn ogen. Een golf van paniek rolt de helling af. In plaats van de fiets te laten lopen wordt de achterrem volledig ingeknepen. De fiets raakt in een slip, het achterwiel glijdt weg en doet een poging het voorwiel in te halen. Ademloos kijk ik toe, wachtend op de crash. Die wordt op het laatste nippertje voorkomen door de remmen los te laten. Zwabberend hervindt de fiets het spoor, en opgelucht parkeert deze Yeti-op-wielen even later zijn fiets naast me.
Dinsdag beginnen we met minder gevaarlijke activiteiten. 's Ochtends doen we een core stability training, lekker binnen in een zaaltje. Daarna geeft Frank Huisman, namens de Tri-Experience zwemafdeling, een buitenwaterclinic. Niet in buitenwater, want daar ligt ijs op, maar gewoon in het zwembad. Hij leert het verschil tussen glijslag en sprintslag en hoe je daartussen kunt wisselen op kritieke momenten in de wedstrijd. We demonstreren de techniek van het boeien ronden en doen een aantal oefeningen in het kiezen van positie in de groep. Hoogtepunt is het oefenen van de start. Frank dirigeert de 24 deelnemers achter een denkbeeldige startlijn in een claustrofisch klein startgebied. Doel is om twee boeien te ronden en vervolgens aan te tikken. Onderweg is alles toegestaan. Net als in de wedstrijd. We doen een afvalrace. Na een startje of zes ligt er nog zes man in het water die een kolkende finale afwerken. Met het gevoel een aantal waterpolopartijen achter elkaar gespeeld te hebben klimmen we na anderhalf uur het bad uit voor een lekkere douche, flink wat vaardigheden rijker en een paar halfverzopen deelnemers armer.
's Middags splitsen we de groep op in drie delen, waarbij we optimaal gebruik maken van de weersomstandigheden. Groep een gaat schaatsen, groep twee mountainbiken en groep drie offroad lopen. 's Avonds rijden we naar Ede, waar de grootste bioscoop van de Benelux blijkt te staan. Bij mij in de auto zitten Jip, Jim en Lion. Vanuit de speakers klinken de klanken van de Top 2000. Het gesprek komt op muziek. Jip, met haar 18 jaar de benjamin van deze stage, deelt mee dat ze Top 2000-fan is. Maar het meest fan is ze van de Belgische Selah Sue. Da's een singer/songwriter van het niveau Katie Meluah, mijn favoriete zangeres. Naast Kim de Boer natuurlijk. St. Pancras rules.
'O', zegt Jim. 'Selah Sue? Die woont bij mij in de buurt'. Jip kan haar oren niet geloven. Haar idool, wonend in de achtertuin van Jim. Het verhaal wordt nog sterker. Jim, die werkt in het plaatselijke zwembad, meldt dat Selah Sue daar elke vrijdagavond haar baantjes zwemt. Jip is uitzinnig. Ze kondigt aan zich zeer binnenkort in het Belgische zwemparadijs te melden om haar idool in levende lijve te kunnen ontmoeten.
Jip doet later op de avond wederom van zich spreken. De gehele groep zit lekker onderuit van De Eetclub te genieten. Ergens in de film zit een spannende passage. Die zie je van heinde en verre aankomen. Ook Jip. Sterker nog, ze heeft deze scène al eens eerder gezien. Toch schrikt ze op het moment suprème zo heftig dat ze een gil slaakt waar de haren op mijn armen recht van overeind gaan staan. Ze komt zelfs los van haar stoel en belandt half op de naast haar zittende Erik.
Jips commentaar na afloop: 'Genaaaant!'
Woensdagochtend staat er weer een mountainbiketraining op het programma. We rijden weer naar het parcours bij Kwintelooijen. Jim, die zich een beetje beter voelt, maar nog lang niet de oude is, geeft daar een in eenvoud uitblinkende clinic. Hij demonstreert drie simpele technieken, die de groep binnen een half uur onder knie heeft. Met die technieken kan je 80% van de moeilijkheden oplossen. Hoe simpel kan het zijn. Met de groep rijden we vervolgens het mountainbikerondje. Bij de technische passages geeft Jim uitgebreid uitleg over hoe deze te nemen, en we oefenen vervolgens net zo lang totdat iedereen weet hoe het moet. Aan het eind van deze oefenronde rijden we nog een dik uur om de nieuwe technieken in te slijpen. Het is mooi om te zien dat mensen die minimale mountainbike-ervaring hebben op deze derde dag het complete parcours kunnen rijden. Onder technisch moeilijke omstandigheden.
Wat ook helpt, is dat men niet bang is om te vallen. Na afloop stap van de training stap ik onder de douche. Guus is net uitgedoucht en staat zich af te drogen. Zijn beide heupen zien eruit als rauwe biefstuk. 'Heb je geen pijn aan die heupen?', vraag ik. 'Neuh, valt wel mee'. Straffe jongens, die Friezen.
's Middags gaan we met de hele groep lopen. In het besneeuwde bos, over het fietsparcours van de Amerongse berg. Op een technisch stukje van 300 meter met een helling van een procent of vier doen we tien versnellingen. Dat heb ik zelf bedacht. De benen zijn inmiddels moe, de coördinatie minder, en dat geeft een prima gelegenheid om het technisch gecontroleerd leren lopen onder vermoeidheid te trainen. Zoals je dat met de wedstrijden ook hebt. Die tien keer hadden er van mij ook zes mogen zijn, want dit blijkt een best wel erg zware training te zijn. Maar dat is offroad triathlon ook.
En leuk. Want deze stage was een succes, zelfs, of misschien wel juist door, de sneeuw. Het is mooi en inspirerend om een brede groep mensen kennis te laten maken met offroad triathlon. Want offroad triathlon is wat mij betreft een van de mooiste sporten die er zijn. Het is bevrijdend om te zwemmen in de zee, te fietsen in de bergen en te lopen over strand en door bossen en duinen. In Nederland, maar ook internationaal, komen er steeds meer wedstrijden, georganiseerd in de meest mooie omgevingen. Bekijk voor inspiratie dit filmpje van wereldkampioen Conrad Stolz.
Er zijn al plannen voor vervolgstages. Houd deze site en Tri-Experience.com in de gaten!
