Van Kona naar Hilversum: dat is ver. Niet alleen qua afstand, maar vooral qua gebeurtenissen. Om even terug te grijpen: twee dagen na terugkomst uit Kona ben ik van baan veranderd. (Ik had meer tijd ingepland, maar een op Maui verloren paspoort leverde een vertraging van drie dagen op. Het heeft me een fantastisch Halloween feest in Washington DC opgeleverd, maar ook een jetlag van heb ik jou daar. Dit terzijde.) Tot 31 oktober 2008 had ik een aanstelling als onderzoeker/docent aan de Rotterdam School of Management, Erasmus Universiteit. Die aanstelling heb ik ingeruild voor de functie van Project Director bij de Boal Group, een bedrijf dat aluminium profielen fabriceert. Dat is een grote uitdaging, omdat ik nu van de theorie naar de praktijk ben geswitcht. De nieuwe functie betekent dat ik mijn trainingsuren heb moeten halveren. Hilversum was voor mij de eerste testmogelijkheid om te zien of ik het nog kan.
Wat me in ieder geval niet in de weg zat, in termen van ideale testmogelijkheden, was het weer. Kona was heet, maar Hilversum ook. Wel een groot verschil was de watertemperatuur. In Hawaii was het lekker cosy zonder de pak in de Stille Oceaan, in Hilversum is het chillen in een 19 graden koud zwembad. Bij dergelijke temperaturen trek ik een wetsuit aan. Helaas levert dat een voor mij gehate configuratie: zwembad, kou en wetsuit. Met het inzwemmen lig ik te hyperventileren als een kanarie in een mijnschacht. Vraag me niet waarom, maar zo werkt mijn systeem. Gelukkig (of helaas, 't is maar hoe je het bekijkt) heb ik dit vaker meegemaakt. De oplossing is simpel: niet volle bak zwemmen en geen keerpunten maken. Die zijn namelijk dodelijk als je hyperventileert.
Net voor de start vraagt Dennis Rijnbeek, Olympische 100 meter-zwemmer die vandaag ook start, wie de kop pakt. Hij geeft aan in mijn voeten te willen. Op zich prima, maar ik weet al wat voor magere zwembeurt ik ga afleveren. Na de eerste 50 meter zwemt hij al 10 meter voor de groep uit, met een jaloersmakend gemak. Ik neem de rest op sleeptouw, kan de ademhaling redelijk onder controle houden, maar durf geen keerpunt te maken. Na dik 13 minuten tik ik aan, Rorik Schouten ligt op m'n voeten, en ook Machiel Ittmann klimt kort na mij uit het zwembad. Deel 1 afgewerkt, nog twee delen te gaan.
Als tweede zit ik op de atb. Die heb ik net laten nakijken, wat betekent dat ik afgelopen weken geen meter in het terrein heb gereden. Na een paar onwennige bochten hoor ik Rorik al aankomen. Die rijdt me voorbij, en ik probeer aan te haken. Dat lukt dus niet, en langzaam rijdt-ie van me weg. Geen man overboord; we zijn pas een half uurtje bezig. Even later komt Machiel langszij. Die rijdt lekker door en probeert naar Rorik te rijden. Dat lukt dus niet, maar veel wegrijden doet Rorik ook niet. Ik kan op hangen en wurgen mee. Vooral de meer technische passages, zoals sprongen over boomstammen, stoffige bochten en stroken met boomwortels verteer ik minder goed. Op de lange rechte stukken kan ik opgelopen averij telkens weer herstellen.
In de tweede ronde doe ik mijn plicht en neem de kop over van Machiel. Een paar minuten verder mis ik een bocht, zie Machiel onderdoor komen, samen met iemand uit een vroegere startserie die vol het gas erop heeft. Ik moet direct lossen en zie de twee langzaam verdwijnen in de stofwolk die hun wielen opwerpen. Rorik is inmiddels ook uit het zicht. Ik rijd m'n eigen tempo; we zijn er nog niet, de zon schijnt, de vogels fluiten, de geest is gewillig, en het vlees nog niet zwak.
Ik zet mijn solitaire werkzaamheden in de Vuursche bossen door en verlies niet echt veel. Tenminste, tot de derde en laatste passage van een boom die languit over het bospad ligt. In de vorige twee passages voelde ik bij het afstappen voor deze horde flinke krampscheuten in de kuiten. Deze signalen negeer ik deze passage volledig, want ik wil dit stuk gebruiken om een gelapte deelnemer te passeren. Als een losgeslagen stier rijd ik op de boom af, rem lichtjes af, en spring met 25 km/u van de fiets. Direct vlijmt een felle kramp door de rechterkuit. Ik stort ter aarde en roep om m'n moeder. Die is niet in de buurt, dus ik vraag de man die ik op het punt stond in te halen, de rol van Barmhartige Samaritaan te vervullen door m'n kuit te rekken. Dat doet hij, waarvoor bij deze dank.
Hij stapt, na zijn van naastenliefde getuigende daad, weer op en vervolgt zijn weg. Ik wil ook opstaan, maar een tweede krampaanval doet me weer in het zand bijten. Een tweede, iets voorzichtiger poging, brengt me weer op de benen. Ik pak m'n fiets, stap voorzichtig over de boom, en rijd door. In het fietsen word ik niet echt belet door de spastische kuit. Wel vraag ik me af hoe dat zo met het lopen zal gaan. Machiel en Rorik hebben, door mijn malheur, anderhalve minuut extra op me gepakt. Wel lig ik nog steeds derde wanneer ik het parc fermé binnen rijd.
Het lopen vrees ik een beetje. Normaal is dat mijn beste onderdeel, maar een kuitblessure in maart heeft de loopconditie weinig goed gedaan, en de kramp die ik net heb gehad met het fietsen is ook niet echt bevordelijk voor het vertrouwen. Tot m'n opluchting doen de benen het toch nog aardig, ook al heeft de organisatie er alles aan gedaan het parcours zwaar te maken. In de eerste kilometer bijvoorbeeld dien je over drie bomen te klauteren die dwars over de route liggen. Geen pretje met benen die inmiddels behoorlijk zuur aanvoelen. Ik voel wel wat krampscheuten, maar kan een acceptabel tempo onderhouden. Na vier kilometer zie ik zowaar Machiel voor me lopen: ik kan dus nog een plaatsje opschuiven. Aan het eind van de eerste ronde heb ik hem bijgehaald. Daar hoor ik dat Rorik ruim drie minuten voor ligt. Omdat je nooit weet wat er gebeurt, houd ik het gas erop, maar tevergeefs. Rorik wint met ruime marge, en dat was dik verdiend. Over een paar weken is hij voor mij de favoriet voor de Nederlandse offroadtitel. Machiel finisht uiteindelijk als derde.
De rest van dit weekend gebruik ik om bij te bruinen, opdat ik in Hawaii-tinten op 24 mei Heerenveen met een bezoek kan vereren.Uitslag offroad triatlon Hilversum, 10 mei 2008:
1. Rorik Schouten 2:05:19
2. Bert Flier 2:08:34
3. Machiel Ittman 2:10:10
