Even een berichtje uit Hawaii
Ik zit hier in ons huis, na een copieus ontbijt, met uitzicht op de Stille oceaan, dit mailtje te schrijven. De zon is net opgekomen, straks ga ik met mijn huisgenoten (oa Yvonne van Vlerken en Jacques van Leeuwen) naar the Pier, zwemmen op het parcours. Gisteren deden we dat ook, en wat daar gebeurt, is echt waanzinnig. Vanaf zes uur is het een komen en gaan, zien en gezien worden van triatleten over de hele wereld. Iedereen staat zo scherp dat de aders over de afgetrainde lichamen lopen, en de sfeer is prima: je kan gewoon je fiets neerzetten, je tas ernaast, gaan zwemmen, beetje ouwehoeren met jan en alleman, en daarna weer al je spulletjes terug vinden waar je ze gelaten hebt. Ook mooi: ter promotie van Ironman coffee kan je, een kilometer in zee, al zwemmend aanleggen bij een catamaran en een kopje koffie nuttigen. Dat is pas luxe trainen, vooral als je weet dat het water helderblauw is, 26 graden, en onder je allerlei vissen rondzwemmen, met kans op een ontmoeting met een dolfijn als hoogtepunt.
Fietsen hier is ook apart: je hebt eigenlijk maar een weg, die van de wedstrijd, en dat is de Queen K Highway. Die weg loopt door zwartgeblakerde lavavelden, langs de kust, naar Hawi, waar met de wedstrijd het keerpunt ligt. Op een koele dag is het dertig graden, als het echt warm is, gaat het over de 40 graden. Tel daar een luchtvochtigheidspercentage van 80 tot 90 procent bij op, en je hebt het warm. Inmiddels begin ik dan ook, qua lichaamskleur, al aardig op een neger te lijken.
Nog drie dagen, en dan mag ik. Alles is heel, de vorm is goed, en de geest hongerig. Jullie horen van mij!
Aloha,
Bert Flier
