Mijn triatlonseizoen startte dit jaar in Woerden. Ik was ruim op tijd aanwezig vanwege een nobel streven me grondig en zonder stress voor te bereiden. Idealiter schrijf ik me als één van de eersten in, verken het parc fermé, rijd een uurtje in, bekijk de looproute en de finishsluis en doe wat kunstjes met m’n springtouw om daarna op tijd in het water te liggen om aan de temperatuur te wennen. Fantastisch mooi plan, maar kansloos qua uitvoering natuurlijk. In de honderd meter tussen inschrijving en parc fermé kom ik (ik heb het nageteld) zeker tien mensen tegen die ik al minstens een half jaar niet gesproken heb. Dan probeer je in twee minuten uit te vinden hoe het gaat en krijg je, afhankelijk van de geestesgeneigdheid van de ander, een update. Dat varieert van hoe er getraind is, materiaal- en sponsorwissels, en verhuizingen tot relationele wijzigingen.
Over die 100 meter deed ik dus een half uur en dat vond ik erg snel. Tijdens het infietsen heb ik me maar snel buiten de stadskern begeven om toch nog iets van een warming-up te kunnen doen, maar terug in het parc fermé herhaalt het hele ritueel zich weer. Na de finish gebeurt weer hetzelfde. Uit alle hoeken en gaten komen mensen tevoorschijn met wie ik in een meer of minder recent verleden heb gestreden in een wedstrijd, of duiken er ineens oud-collega’s of kennissen op die blijken te zijn verhuisd naar deze stad en die hebben gehoord dat je start. ’t Is qua warming-up en cooling-down misschien niet ideaal, maar ik zou het zeker niet willen missen. Het blijft altijd leuk om te horen hoe anderen de winter zijn doorgekomen en te zien hoe het product van geliefden die zeven seizoenen geleden schoorvoetend werden geïntroduceerd nu papa’s fiets mogen vasthouden.
Misschien verklaart dat sociale aspect ook waarom je telkens maar weer gezichten van vroeger terug ziet bij de wedstrijden. Triatlon is (voor mij in ieder geval) een vrijblijvende sport die je zelf hebt uitgekozen en waarbij je even helemaal los komt van de dagelijkse beslommeringen. Bij wedstrijden tref je mensen die jouw passie delen. Dan is bijpraten en oude verhalen ophalen erg leuk. Ons selectieve geheugen verdringt de pijn en ellende van vroegere wedstrijden en verhalen over heroïsche trainingen winnen elk jaar weer aan glans. Wat dat betreft hebben die openingswedstrijden eenzelfde sfeer als een schoolreünie: wie zouden er allemaal zijn, hoe zijn mensen terecht gekomen zijn, en hoe was het vroeger? Groot verschil is dat de schoolperiode voor de meesten van ons afgelopen is, en kunnen wij nog elk weekend een hoofdstuk aan ons triatlonverhaal toevoegen.
Deze column verscheen eerder in Triatlon Sport.
